Plakaty

Plakaty dla terapeuty, logopedy, pedagoga i rodzica z małymi objaśnieniami.

 Artykuł uaktualniany na bieżąco ;)

* Oryginalne wymiary plakatów: 42 cm x 59,4 cm
**Aby ściągnąć kartę w pełnym rozmiarze: 1. klikamy na miniaturę obrazka; 2.pokaż obraz (prawy przycisk myszy); 3. powiększenie "+" (kliknięcie lewym przyciskiem myszy); 4. zapisz obraz jako... (prawy przycisk myszy).

 1. Małe dziecko - książki vs technologie

Niedojrzały układ neurologiczny małego dziecka nie jest gotowy na przyjęcie mnogości bodźców emitowanych przez kolorowe, ruchome obrazy nadawane przez telewizję, tablety, smartfony itp.

Programy edukacyjne dla najmłodszych? Hipnotyzują i przyciągają uwagę ale nie wpływają pozytywnie na koncentrację malucha.

Oczywiście, każdy z nas ma prawo do chwili słabości ;) Pamiętajmy jednak, że:
- 5 minut przed ekranem jest dla dzieci poniżej 2 roku życia jak godzina dla dorosłego;
- dopuszczalne widełki: 2-3 r.ż.. - ok. 15 minut; 3-7 r.ż. - ok. 20-30 minut; 7- 9 r.ż. - jednorazowo ok. 50 minut (nie częściej niż dwa razy dziennie); od 10 r.ż. - jednorazowo ok. 60 minut;
- oglądajmy bajkę razem z dzieckiem, niech będzie to okazja do rozmowy;
- tematyka seansu musi być dostosowana do wieku dziecka.

Naturalnie nie ma nic złego w wyjściu do kina, czy puszczeniu dziecku bajki dostosowanej do jego wieku i możliwości - nowe technologie są dla ludzi, ale korzystajmy z nich mądrze ;)

Kończąc, zachęcam do czytania dziecku, z dzieckiem i przy dziecku.

2. Głos

Głos jest jednym z podstawowych "narzędzi" pracy terapeuty, logopedy, pedagoga.
Dbajmy o niego!

3. Język

Dlaczego podczas terapii logopedycznej tak dużo czasu poświęca się na „gimnastykę języka”?

Ten ruchliwy narząd położony na dnie jamy ustnej odgrywa zasadniczą rolę w kilku funkcjach ciała, takich jak połykanie, oddychanie, mówienie i żucie.

Sprawny język jest niezbędny przy prawidłowej artykulacji, dlatego też jego „gimnastyka” jest nieodłącznym elementem terapii logopedycznej.


Dlaczego logopeda zajmuje się stopą i dłonią?

Każdy z nas ma swoją strefę komfortu i różnie reaguje na naruszenie jej przez inną osobę. Jama ustna nie stanowi tutaj wyjątku. Co zrobić kiedy dziecko nie chce otworzyć buzi? Oczywiście staramy się nawiązać pozytywną relację, wzbudzić poczucie bezpieczeństwa i stworzyć atmosferę sprzyjającą współpracy. To jednak trwa, a my wiedząc jak ważny dla mowy jest sprawny język, chcemy zacząć nad nim pracować. Jak więc to pogodzić?

Człowiek to „układ naczyń połączonych”. Tkanka mięśniowa i powięź ją otaczająca tworzą cały system mięśniowo-powięziowy, który działa nierozłącznie i tworzy tak zwane łańcuchy mięśniowe. W związku z tym aktywność jednych mięśni pociąga za sobą aktywność innych. Korzystając z tej wiedzy, możemy modyfikować ułożenie języka stymulując np. duży palec u stopy.

Innym punktem wyjścia może być fakt, że obszary mózgu odpowiedzialne za mowę i motorykę małą położone są w bliskim sąsiedztwie. Ponownie, pracując nad jednym z nich oddziałujemy także na drugi.

Naturalnie bezpośrednie ćwiczenia języka są niezastąpione, pamiętajmy jednak, że można je wspomagać na wiele sposobów w tym stymulując stopy, uprawiając ruch, rysując, wycinając, wyklejając, nawlekając itp. Patrząc z tej perspektywy logopeda pracujący z całym ciałem a nie tylko „przy lustrze” nie powinien nikogo dziwić.

Rodzicu jeśli twoje dziecko jest zmęczone ćwiczeniami lub brak mu motywacji pobaw się z nim. Dostarczaj mu różnorodnych doświadczeń zmysłowych a niepostrzeżenie dla dziecka wesprzesz jego rozwój mowy :)

4. Sprawdź czy słyszę!

Głuchy, niesłyszący, niedosłyszący, słabosłyszący, osoba z wadą słuchu? Terminologia związana z wadami słuchu jest dość niejednorodna i często zależy od ujęcia, danej klasyfikacji czy uwarunkowań kulturowych. Może to przysparzać problemów interpretacyjnych i dezorientować.

Najczęściej wady słuchu dzielimy ze względu na:

- czas wystąpienia - rok życia dziecka (okresy: prelingwalny, interlingwalny, postlingwalny)

- etiologię – przyczyny uszkodzenia słuchu (dziedziczne, wrodzone, nabyte, czynnościowe)

- lokalizację –  miejsce uszkodzenia słuchu, rodzaj i typ (uszkodzenie obwodowe, centralne)

- klasyfikację

Klasyfikacja wg. BIAP (Międzynarodowego Biura Audiofonologii)

1.      Słuch normalny – 0-20 dB

2. lekki ubytek słuchu - 20 - 40 dB- szept oraz mowa cicha jest nie jest słyszalna,
3. umiarkowany ubytek słuchu - 40 - 70 dB umiarkowanie głośna mowa jest niesłyszalna,
4. znaczny ubytek słuchu - 70 - 90 dB głośna mowa a nawet krzyk nie jest słyszalny,
5. głęboki ubytek słuchu - powyżej 90 dB bardzo głośny krzyk nie jest słyszalny.

Terminologia:

Obiegowo najczęściej stosujemy ogólne określenie „osoby z wadami słuchu”, które dotyczy wszystkich osób z uszkodzonym słuchem. Bardziej szczegółowo, osoby z co najmniej głębokim ubytkiem słuchu określa się jako głuche lub niesłyszące natomiast osoby z ubytkiem słuchu od lekkiego do poważnego jako słabosłyszące.

Według Słownika Języka Polskiego 

- głuchy  - pozbawiony zdolności słyszenia

- niesłyszący - pozbawiony zdolności słyszenia lub źle słyszący

- niedosłyszący - osoba słabo słysząca

ALE

- głuchota - upośledzenie lub utrata zdolności słyszenia

Źródło: www. sjp.pwn.p

W środowisku Głuchych spotkamy się m.in. z podziałem:

- niesłyszący - osoba z wadą słuchu, nieważnie o jakim stopniu,

- głuchy - osoba, z bardzo dużą wadą narządu słuchu (w tym całkowitą),
- Głuchy - osoba, która jest Głucha Kulturowo (w uproszczeni osoba wyrosła w otoczeniu słyszących)

- Słyszący - osoba, która jest Słysząca Kulturowo (w uproszczeni osoba wyrosła w otoczeniu słyszących)

źródło: www. http://glusi.blox.pl

Ministerstwo Edukacji Narodowej, oraz wszelkie akty prawne związane z oświatą stosują natomiast podział:

- słabosłyszący

- niesłyszący

Dlaczego taki długi wstęp? Dlatego żebyście wiedzieli, że na przedstawionym tutaj plakacie posługuję się pojęciem „głuchota” w znaczeniu ograniczenia lub braku zdolności słyszenia ;)

4. Typy inteligencji

W latach 80. XX wieku psycholog Howard Gardner przedstawił swoją teorię o inteligencji wielorakiej, według której ludzka osobowość i psychika są zbyt złożone, żeby można było je ocenić jedynie w oparciu o IQ. Każdy człowiek posiada inne predyspozycje psychiczne, dlatego w jednych dziedzinach będzie radził sobie lepiej a w innych gorzej. Według psychologa inteligencja ma charakter wielopłaszczyznowy i dynamiczny, w związku z tym jej poszczególne typy można rozwijać, ćwiczyć i udoskonalać. W swoich badaniach profesor Gardner wyróżnił osiem podstawowych rodzajów inteligencji:

Inteligencja językowa – m.in. zdolność do pięknego wysławiania się, werbalizowania myśli; umiejętność przemawiania, dyskutowania; umiejętność uważnego słuchania; zdolności związane z czytaniem i pisaniem.

Inteligencja logiczno-matematyczna – m.in. łatwość w posługiwaniu się cyframi, liczbami; dostrzeganie porządku i sekwencji; łatwość pracy zgodnie z instrukcją (systematyczność, dokładność, uporządkowanie); rozwinięte myślenie abstrakcyjne; zainteresowanie eksperymentowaniem, rozwiązywaniem problemów.

Inteligencja wizualno-przestrzenna – m.in. dobre myślenie wizualne (obrazowe); rozwinięta wyobraźnia; zdolność do manipulowania światem przestrzeni; łatwość odczytywania map, wykresów i diagramów; wrażliwość na kształty i kolory.

Inteligencja ruchowa (kinestetyczna) – m.in. dobra koordynacja ruchowa; duża ekspresja ruchowa, tendencja do gestykulacji; sprawne manipulowanie przedmiotami; potrzeba angażowania mięśni podczas wykonywania różnych zadań, trudności z pozostaniem zbyt długo w bezruchu.

Inteligencja muzyczna – m.in. dobre poczucie rytmu; wrażliwość na dźwięk, tembr głosu, wysokość tonów; wrażliwość na emocjonalny charakter muzyki; łatwość relaksowania się przy muzyce.

Inteligencja interpersonalna (międzyludzka) – m.in. zdolności komunikacyjne; asertywność; łatwość w nawiązywaniu kontaktów; dobra współpraca z ludźmi; rozumienie intencji innych osób; chęć przebywania z innymi ludźmi; umiejętność pracy w zespole.

Inteligencja intrapersonalna (wewnętrzna) – m.in. znajomość siebie, własnych zalet i wad, własnych wartości i zasobów; dążenie do poszukiwania wiedzy o sobie, do wewnętrznego rozwoju; świadomość swoich uczuć; pragnienie odróżniania się od innych, preferowanie pracy samodzielnej; potrzeba samostanowienia.

Inteligencja przyrodnicza – m.in. preferowanie przebywania na świeżym powietrzu; wrażliwość na problemy ekologiczne; czerpanie przyjemności z poznawania fauny i flory; zdolność zajmowania się zwierzętami i roślinami.

Poznajmy swoje mocne i słabe strony a potem je ćwiczmy ;) Pamiętajmy też aby podczas terapii dostrzegać w podopiecznych ich mocne strony – w końcu każdy ma jakąś „supermoc”!